محمود قزوینی
وظایف فعالین کارگری در مقابل مراسمهای اول ماه مه رزیم
جمهوری اسلامی از زمان روی کارامدنش تا کنون، همیشه تلاش کرده است تا با اول ماه مه مقابله کند و کارگران را از برگزاری مراسم اول ماه مه بازدارد. در سالهای اوائل جمهوری اسلامی حتی به برگزاری مراسم نمایشی نیز نمیپرداخت. نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی و گله های حزب الله در آنزمان کارشان حمله به نمایشات عظیم اول ماه مه بود، که توسط کارگران و جریانات چپ برگزار میشد. جمهوری اسلامی پس از اینکه به تجربه دریافت که سنت برگزاری اول ماه مه در میان طبقه کارگر در ایران و جهان عمیقتر از آن است که بتوان از آن جلوگیری به عمل آورد و سرکوبش کرد، پس از اینکه دید علارغم سرکوب گسترده سالهای 60، سنت گرامیداشت اول ماه مه در میان کارگران قوی است، به تاکتیک سازش با اول ماه مه روی آورد و در قانون کار اسلامی که در سال 1369 به تصویب مجلس اسلامی رسید، روز اول ماه مه را تعطیل رسمی اعلام نمود و تلاش نمود تا هر سال خود نیز نمایش مسخره ای به عنوان روز کارگر برگزار کند.
مراسمهای دولتی اول ماه مه رژیم اسلامی که توسط خانه کارگر و شوراهای اسلامی اجرا میشود را میتوان هر چه نامید جز مراسم روز کارگر. این مراسمها، مراسم مضحک رژیمی است که کارگران در آن از ابتدائی ترین حقوق خود مانند حق اعتصاب و تشکل و… محرومند. مراسمهای مضحکی که گردانندگانش چاقوکشان و بازجویانی مانند محجوب و ربیعی و… هستند که حمله به مراسم مستقل کارگری، ضرب و شتم و دستگیری رهبران و فعالین کارگری و شکنجه و اعدام آنها شغل شریفشان است.
یک وظیفه مهم هر فعال کارگری و هر کمونیست این است که مراسمهای ضد کارگری اول ماه مه رژیم و اهداف آن را افشاء سازد و از همه کارگران و مردم بخواهد که در مراسمهای رژیم شرکت نکنند. فعالین کارگری باید در تبلیغاتشان با بازگو کردن همین نمونه آخر، یعنی سرکوب سندیکای کارگران شرکت واحد و اعتصاب آنها توسط رژیم و حمله مستقیم شوراهای اسلامی و خانه کارگر به سرکردگی چاقوکشانی چون محجوب و صادقی به مجمع عمومی سندیکا و رهبران و فعالین آنها، سرکوب کارگران در خاتون آباد، دستگیری برگزارکنندگان اول ماه مه در سقز، زندانی بودن اسانلو رهبر سندیکای کارگران شرکت واحد و دیگر مثالهای زنده، کارگران را دعوت به تحریم این مراسمهای مضحک ضد کارگری کنند.
فعالیت بر علیه مراسم رژیم در روز اول ماه مه
مسلما در روز اول ماه مه فعالین کارگری خود درگیر برگزاری مراسم مستقل خود هستند و باید هم تلاش شود تا کارگران هر چه وسیعتر در این مراسمها شرکت کنند. اما اگر نیرو و امکان آن باشد باید فعالین کارگری فعالیت دیگری را نیز که اهمیت آن کم نیست در دستور خود بگذارند. باید در روز اول ماه مه نیز فعالیت بر علیه مراسم رژیم را ادامه داد. اما چگونه؟
در سالهای اخیر شوراهای اسلامی و خانه کارگر با طرح برخی از مطالبات کارگری مانند لغو قانون خارج شدن کارگاههای کمتر از 10 نفر از شمول قانون کار و بیمه و مطرح کردن افزایش بسیار ناچیز دستمزد، سعی کردند کمی مخالفت نمائی کنند و خود را با کارگران همراه نشان دهند. در سال 1380 خانه کارگر و شوراهای اسلامی توانستند با محوری کردن شعار مخالفت با قانون خارج شدن کارگاههای کمتر از 10 نفر از شمول قانون کار در روز اول ماه مه تعداد زیادی از کارگران را به مراسم رژیم بکشانند. در سالهای اخیر با شرکت بخشی از کارگران در تظاهرات خانه کارگر و شوراهای اسلامی، مسئله امکان خارج شدن کنترل تظاهرات از دست خانه کارگر و دیگر ارگانهای رژیم معضل هر ساله رژیم و خانه کارگر و شوراهای اسلامیش شده است. علارغم اتخاذ روشهای متنوع برای کنترل مراسم دولتی اول ماه مه، در سالهای اخیر کارگران به روشهای مختلف کنترل مراسم را از دست گردانندگان آن خارج کرده اند، فعالین کارگری در میان تظاهرات برای بخشی از همکاران خود سخنرانی کرده اند، قطعنامه خوانده اند و….
این شرائط وظیفه دیگری را نیز در مقابل فعالین کارگری قرار میدهد. اگر علارغم تلاش فعالین کارگری برای تحریم مراسمهای رژیم، بخشی از کارگران در این مراسمها شرکت میکنند، باید فعالیت در میان کارگران را در مراسم دولتی رژیم هم ادامه داد. فعالین کارگری باید با نقشه در چنین مراسمهای دولتی شرکت کنند. در آنجا به افشای ماهیت خانه کارگر و شوراهای اسلامی بپردازند. مطالبات رادیکال را پیش بکشند. کارگران را ترغیب کنند تا سخنرانان خانه کارگر و رژیم را هو کنند و با کارگران وسیعتری در آن محل آشنا شوند و…..
جا دارد در اینجا به تجربه سال گذشته بخشی از فعالین کارگری اشاره کنم که با نقشه دقیق توانستند در یک مراسم خانه کارگر در استادیوم ورزشی در تهران شرکت کنند و اکثریت شرکت کنندگان در مراسم را بر علیه برگزارکنندگان مراسم، مسئولین رژیم و به حمایت از سندیکای کارگران شرکت واحد بکشانند. در این مراسم کارگران شرکت کننده در حمایت از سندیکای شرکت واحد شعار دادند و مطالبات بسیار رادیکالی را طرح کردند و اعلام کردند تشکل مستقل حق مسلم کارگران است.
این تجربه بسیار موفقی بوده است که باید فعالین کارگری از آن درس بگیرند و آن را بکار ببندند. اما باید متوجه بود و به الگوبرداری خشک و کلیشه ای از این تجربه موفق نپرداخت. در مراسمهایی که کارگران معمولی شرکت ندارند و فضای مراسم به شدت رژیمی است نمیتوان کاری را پیش برد و نباید نیرو هرز داد و در آنها شرکت کرد.
روشن است شرکت یک فعال کارگری در مراسم دولتی، بر علیه خود مراسم و دست اندکاران آن است. ادامه سیاست تحریم و تبلیغات قبل از مراسم روز اول مه است. این نوع شرکت کردن در مراسم با شرکت کردن محمود صالحی در مراسم اول ماه مه سال گذشته در شهر سقز که با دعوت فرماندار صورت گرفت و بسیار محترم در کناربقیه سخنرانان در آنجا به سخنرانی پرداخت متفاوت است. پذیرش هر نوع دعوت رسمی از ارگانهای رژیم، به پیشبرد بیدرد سر مراسم رزیم کمک میکند و چهره رژیم و دست اندکارانش را تطهیرمیکند، حتی اگر سخنران حرفهای رادیکالی در مراسم بزند. شرکت محمود صالحی در مراسم دولتی سال گذشته یک اشتباه بوده است و نباید از طرف هیچ فعال کارگری تکرار شود. محمود صالحی نباید بیش از این بر صحیح بودن این تاکتیک اشتباهش اصرار ورزد. هدف محمود صالحی از شرکت در مراسم خانه کارگر و شوراهای اسلامی هر چه بوده باشد، نتیجه آن به سود دست اندرکاران مراسم دولتی بوده است.
در آخر یکبار دیگر بر این تاکید میکنم که فعالین کارگری ضمن اینکه تلاش اساسی خود را بر برگزاری مراسمهای مستقل اول ماه مه میگذارند و به تبلیغ سیاست تحریم مراسمهای دولتی میپردازند، نباید از شرکت در مراسمهای دولتی که بخشی از کارگران در آن شرکت میکنند و امکان طرح مطالبات کارگری در آن است، غافل شوند. در این مراسمها فعالین کارگری باید به افشای ماهیت خانه کارگر و رژیم بپردازند و بخصوص در شرائط حاضر به تبلیغ بر علیه فشارها و تضیققاتی که رژیم به بهانه بحران هسته ای وامکان حمله آمریکا دست میزند بپردازند. فعالین کارگری باید به کارگران بگویند که ما قبل از هر مسئله ای دارای حقوق پایه ای مانند رفاه و حق تشکل و اعتصاب هستیم که خواهان دستیابی فوری به انها هستیم. خواهان آزادی فوری اسانلو و رسمیت یافتن سندیکای شرکت واحد هستیم و هیچ عذر و بهانه ای را هم در این رابطه نمیپذریم. در کل فعالین باید این مراسمها را به ضد خود تبدیل کنند، کنترل آن را از دست مسئولین رزیم و خانه کارگر خارج کنند و مطالبات و خواسته های واقعی کارگران را طرح کنند.
در غیر این صورت فعالین کارگری هم نباید در این مراسمها شرکت کنند.