اول ماه مه نه تنها روز کارگر، روز جشن و شادی طبقه کارگر، روز نشان دادن قدرت و همبستگی طبقه کارگر است، بلکه اول ماه مه یک معیار سنجش قدرت طبقه کارگر نیز میباشد. جدال بر سر اول ماه مه جدال کار و سرمایه در سراسر جهان میباشد. امروز در بسیاری از کشورهای جهان روز اول ماه مه، روز کارگر تعطیل رسمی است و کارگران این روز را با مراسمها ، تظاهراتها و جشنهای بزرگ گرامی میدارند. فکر نمیکنم کشوری در جهان باشد که روز اول ماه مه در آنجا هیچ خبری نباشد. در خفقان ترین شرایط و در سیاه ترین شرایط قابل تصور در یک کشور، اول ماه مه در گوشه و کنار آن کشور توسط کارگران گرامی داشته میشود.
روزاول ماه مه در ایران همیشه صحنه جدال قدرت طبقه کارگر و رژیم های حاکم بوده است. در دوران جمهوری اسلامی هم این کشمکش بشدت ادامه داشته است. رژیم جمهوری اسلامی که تحرک طبقه کارگر در انقلاب 57 و سربرآوردن جنبش عظیم و رادیکال این طبقه و برگزاری اجتماع و تظاهرات بزرگ اول ماه مه سال 58 را دیده است، همیشه از قدرت این طبقه در هراس است. جمهوری اسلامی در وحشت از قدرت این طبقه تلاش نمود نه تنها روز کارگر بلکه نام کارگر را نیز از قانون کار و در همه جا حذف کند. خمینی در مقابله با اول ماه مه گفت هر روز روز کارگر است و خداوند هم کارگر بود. تا بتواند روز اول ماه مه را نادیده بگیرد و حذف کند. اما همین رژیم مجبور شد اول ماه مه را در قانون کار به عنوان روز تعطیل رسمی بپذیرد و این قدرت طبقه کارگر بود که خود را به رژیم تحمیل نمود. رژیم میدانست که نه تنها سنت اول ماه مه در ایران نسبتا قوی است، بلکه جهانی بودن این روز خودبخود واکنش کارگران در ایران را همراه داشت. با عقب نشینی رزیم در مقابل طبقه کارگر برای تعطیلی روز اول ماه، رژیم اعوان و انصار خود در انجمن ها ی اسلامی و خانه کارگر را که کارشان حمله با چماق و چاقو و… به مراسمهای اول ماه مه کارگران بوده است را برای برگزاری مراسم دولتی اول ماه مه گمارده است. در سالهای اخیر برگزاری مراسم دولتی اول ماه مه، راهی برای خلاصی از اول ماه مه کارگران میباشد. اما حتی برای برگزاری مراسم کنترل شده دولتی باید هزار و یک چاره ببینند تا مبادا مراسم به یک اعتراض کارگری و به چیزی غیر از اهداف برگزاکنندگان تبدیل شود. معمولا تا آخرین روز مکان و زمان تظاهرات روشن نیست و مسئولین رژیم در باره سوء استفاده از تظاهرات هشدار میدهند. امسال حتما کنترل اعتراض کارگران به دستمزد تعیین شده یک معضل دولت و اعوان و انصار آن در خانه کارگر و شوراهای اسلامی است.
اما با همه تلاش رزیم برای برگزاری مراسم دولتی، کارگران عموما در این مراسم شرکت نمکنند و علارغم جو خفقان و سرکوب مراسمهای خود را در محافل دوستانه و یا در کارگاهها و میادین شهر و محله ها برگزار میکنند. سال گذشته اقدام کارگران سقز در برگزاری مراسم اول ماه مه، که توجه کارگران ایران و جهان را به خود مشغول داشت، یک اقدام دیگر برای پیشروی قدرت اول ماه مه و طبقه کارگر ایران بود.
با نزدیک شدن اول ماه مه فعاین کارگری در ایران برای چگونگی و تدارک بهتر برگزاری اول ماه مه چاره اندیشی میکنند. مسلما مراسمهای دولتی باید تحریم شوند. محلات کارگری در روز ا ول ماه مه باید به صحنه جشن و شادی و مراسمهای اول ماه مه تبدیل شوند. از الان باید مکان و زمان برای مراسم را تعیین نمود وآن را به اطلاع دوستان و خانواده ها و آشنایان و همه مردم رساند. جوانان دخترو پسر باید اول ماه مه را به برگزاری یک روز دیگر برای جشن و شادمانی در محلات تبدیل کنند. در این مراسمها و جشنها باید مسئله اتحاد و همبستگی کارگران برای حقوق خود و مسئله بیکاری و دستمزد و تشکل یابی کارگران به اشکال مختلف طرح شوند.
تمامی تلاش رژیم برای برگزاری اول ماه مه وحشت از به میدان آمدن مستقل کارگران میباشد. با تحریم مراسم دولتی و برگزاری مراسم های گسترده مستقل اول ماه، نیرو و قدرت طبقه کارگر را به رژیم و جامعه نشان دهیم.